บทที่ 57 “ สัญญา...ลูกผู้ชาย ”
“ใช่แล้ว น้องคนนี้คือ...เด็กน้อยปาฏิหาริย์ ตายแล้วฟื้น...น้องไอ้เก้งไง” หมวดยุทธอธิบายเนิบๆ แฝงไว้ด้วยความยินดี
******************************
“โอ! ตายแล้ว” เด็กน้อยตาเหลือกถลน ภาพที่เด็กน้อยเห็นคือลูกบอลสีขาวลอยไปติดที่ลำของต้นไม้นั่นแล้วถูกกระแสน้ำวนดูดลูกบอลทั้งลูกลงไปข้างล่าง หายไปอย่างรวดเร็ว (เนื่องจากน้ำไม่สามารถไหลผ่านต้นไม้นั่นได้ มันจึงกดดันให้เกิดกระแสน้ำวนบิดกันเป็นเกลียว ที่พร้อมจะดูดทุกสิ่งลงไปข้างล่างอย่างน่ากลัว!!!!!)
เด็กน้อยเริ่มกลัว แต่ก็หาทางถีบตัวออกไปจากกระแสน้ำที่ไหลแรงนั่นไม่ได้ มันกำลังดึงร่างของเด็กน้อยเข้าไปในกระแสน้ำวนนรกนั่น.....และแล้วเด็กน้อยก็ไม่สามารถจะต้านกระแสน้ำอันนั้นได้ ....เด็กน้อยตกอยู่ในส่วนกลางของกระแสน้ำวนจนได้....มันกำลังดูดร่างของเด็กน้อยลงไปข้างล่าง...ทุกขณะ... ทุกขณะ... เด็กน้อยกลัวสุดขีด แหกปากร้องลั่น
“พี่ดำ.....ช่วยด้วย พี่ดำ......ช่วยด้วย!”
เด็กน้อยพยายามใช้มือทั้งสองข้างไขว่คว้าพื้นผิวลำต้นของขอนไม้นั่น แต่อนิจจา ผิวของต้นไม้ลื่นเกินไปที่เด็กน้อยจะยึดเหนี่ยวเอาไว้ได้.....
เด็กน้อยพยายามยื้อยุดสุดชีวิต จนหมดแรงที่กำลังของเด็กน้อยวัยเพียง 5 ขวบจะทนแรงดูดจากกระแสน้ำวนได้ ร่างของเด็กน้อยกำลังจะจมลงไป... จมลงไป.....
จังหวะนั้นเอง เพื่อนพี่เก้งก็วิ่งขึ้นมาบนต้นไม้ พร้อมยื่นมือออกมาเพื่อไขว่คว้ามือของเด็กน้อยไว้.........
“แกะ จับมือพี่เร็ว จับมือพี่ไว้ ยื่นมือขึ้นมา เร็ว เร็วเข้า....” เด็กน้อยพยายามเหยียดมือขึ้นไปจนสุดแรงเกิด แต่เด็กน้อยทำได้เพียงแค่ สัมผัสปลายนิ้วของพี่คนนั้นเท่านั้น ก่อนที่ร่างจะถูกดูดลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยทันได้ยินเสียง พี่ดำร้องเสียงหลง
“แกะ... แกะ... ไม่.... ไม่.... โฮ... โฮ”
เด็กน้อยพยายามลืมตาในกระแสน้ำนั่น กระแสน้ำดูดร่างของเด็กน้อยลงไปที่ช่องว่างช่องหนึ่ง มันพยายามที่จะดันเด็กน้อยให้ผ่านช่องว่างนั้น เพื่อลอดใต้ต้นไม้ใหญ่ขึ้นสู่ผิวน้ำอีกฝั่งหนึ่งของต้นไม้.......แต่แล้วขาของเด็กน้อยกับไปติดกับกิ่งไม้ที่ระเกะระกะอยู่ข้างล่าง ร่างของเด็กน้อยจึงติดอยู่ในช่องว่างนั่น ไม่สามารถลอดผ่านออกไปได้ เด็กน้อยพยายามกระเสือกกระสน... ดิ้นสุดแรงเกิด... แต่ร่างกายของเด็กน้อยอ่อนแอ...อ่อนแอเกินไปเสียแล้ว... เด็กน้อยกำลังหมดแรง....น้ำเริ่มเข้ามาในปาก...เข้าจมูก... มากขึ้น... มากขึ้น
“นี่เรากำลังจะตายหรือนี่ พี่ดำ ช่วยแกะด้วย ช่วยแกะด้วย” เด็กน้อยรำพึงเป็นครั้งสุดท้าย... ก่อนที่จะสิ้นสติ.......เด็กน้อยรู้สึกเหมือนกับว่ามีมือที่แข็งแรง...มือหนึ่ง...กำลังดึงร่างของเด็กน้อยออกจากช่องว่างนั่น..... แล้วความรู้สึกก็ดับวูบลง......กลายเป็นความมืดมิด...ตลอดไป....
******************************
ผมทะลึ่งพรวดยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมจำได้แล้ว ผู้ชายคนสุดท้ายที่พยายามยื่นมือลงมาช่วยผมก็คือ หมวดยุทธคนปัจจุบันนั่นเอง แต่มือที่แข็งแรงนั่นคือมือของใครกันล่ะ ที่ฉุดร่างของผมขึ้นจากใต้น้ำนรกนั่น....
“นี่แสดงว่า พี่สองคน คนใดคนหนึ่งช่วยชีวิตผมเอาไว้เมื่อครั้งผมตกน้ำ เอ่อ เมื่อสิบปีก่อน ใช่มั๊ยครับ” ผมจ้องมองหน้าเสี่ยศักดิ์ที แล้วมองหน้าหมวดยุทธที...
“แกะ แกะจริงๆหรือนี่ พี่ดีใจมากเลยที่เจอน้องอีก” เสี่ยศักดิ์จับไหล่ทั้งสองข้างของผมเขย่าไปมาด้วยความปิติ ผมเองก็ยังงงๆอยู่ แต่ก็ถามไปว่า
“ถ้างั้นเสี่ย คือคนที่ช่วยชีวิตผมใช่มั๊ยครับ” ผมจ้องมองที่ใบหน้าของแก ที่กำลังยิ้มให้ผมด้วยความเอ็นดู
“ก็ไม่เชิงหรอก แต่คนที่เขาช่วยผายปอดให้เรา ก็คือพี่หมวดสุดหล่อคนนี้ไง” เสี่ยศักดิ์ผายมือไปทางหมวดยุทธ ที่กำลังจ้องมองผมด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น
ผมตกตะลึง มึนงง ถ้างั้นที่หมวดบอกว่าเคยประกบปากผมมาก่อน ก็คือการผายปอดช่วยชีวิตผม เมื่อครั้งนั้นเองน่ะสิ โธ่ ไอ้แกะ มึงน่ะมึง ไม่น่าคิดกับผู้หมวด ผู้ที่ช่วยชีวิตมึงเอาไว้ แบบนั้นเลย เฮ้อ! น่าละอายจริงๆ
ผมยกมือไหว้เสี่ยศักดิ์ กราบที่ไหล่งามๆหนึ่งที พร้อมกับพูดว่า
“ผมขอบคุณเสี่ยมากน่ะครับ ที่มีส่วนช่วยชีวิตผมในครั้งนั้น” ผมไม่แน่ใจว่าเสี่ยคือเพื่อนพี่เก้งคนถัดมาจากหมวดยุทธที่พยายามดึงขึ้นจากน้ำในครั้งนั้นหรือเปล่า แต่อย่างไรก็แล้วแต่ ก็ถือว่าเป็นผู้มีบุญคุณในการช่วยชีวิตผมคนหนึ่งก็แล้วกัน
“อืม ขวัญมาน่ะแกะน่ะ บุญรักษาแล้ว ที่ทำให้พวกพี่ ได้เจอแกะอีกครั้ง” เสี่ยศักดิ์ลูบหลังผมไปมาเบาๆ ผมค่อยๆเดินเข้าหา หมวดยุทธผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผม อย่างช้าๆ น้ำตาปริ่มๆ ด้วยความตื้นตันใจ อาจจะเป็นความสำนึกผิด ที่คิดอะไรๆ ในทางที่ไม่เหมาะไม่ควรกับแก ผสมโรงเข้าไปด้วย ผมก้มลงกราบที่หน้าอกแก พร้อมสะอื้นเบาๆ
“ผะ ผม ขอบคุณ หมวดมากน่ะครับ ที่ผมมีชีวิตรอดมาได้ทุกวันนี้ ก็เพราะความช่วยเหลือของหมวด ผมจะพยายามตอบแทนบุญคุณของหมวดให้ได้ในวันใดวันหนึ่ง ฮือ ฮือ” น้ำตาผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“อืม แกะ น้องพี่ อย่าคิดอะไรมากน่ะครับ อย่าคิดเป็นบุญคุณอะไรเลย แกะคือน้องของเก้ง เพื่อนร่วมสาบานของพี่ ดังนั้นแกะก็คือน้องของพี่คนหนึ่ง หยุดร้องไห้น่ะ น่ะครับ" หมวดยุทธลูบหลังผมไปมา แล้วเลื่อนมือขึ้นมาลูบที่ศรีษะ เบาๆ ผมกับกอดแกแน่นขึ้น พร้อมร้องไห้หนักกว่าเดิม อารมณ์นี้ ผมไม่ได้คิดเรื่องลามกกับแกอีกต่อไป แต่มันกลับเหมือนผมได้พี่เก้ง พี่ชายของผมกลับคืนมา....
“ใช่ แกะ ก็เป็นน้องชายพี่อีกคนหนึ่ง อย่าลืมน่ะว่าเราสามคนเป็นเพื่อนร่วมสาบานกัน” เสี่ยศักดิ์เข้ามาลูบหัวผมอีกคน
“เอาล่ะ แกะ ไหนนั่งลง แล้วลำดับเรื่องราวให้พี่สองคนฟังสิ ว่าครอบครัวเราหายไปไหน หลังจากงานศพเจ้าเก้งผ่านไปไม่นาน” หมวดยุทธดันผมนั่งลงที่เก้าอี้ พร้อมทั้งดึงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงของแก มาเช็ดน้ำตาให้ผม...
“ผมจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่อ่ะครับ จำได้ว่าพ่อย้ายไปย้ายมาหลายจังหวัด จนเพิ่งมาลงตัวที่จังหวัดนี้ เมื่อผมเริ่มเรียนม.1” ผมหยุดร้องไห้แล้ว และพยายามลำดับเหตุการณ์
“โธ่เอ๋ย พี่ตามหาครอบครัวเราให้ควั่ก ที่แท้ย้ายมาอยู่ใกล้ๆแค่จมูกนี่เอง” เสี่ยศักดิ์บ่นพึมพำ
“ตัวพี่เองก็ถูกย้ายไปอยู่แถวภาคใต้เสียหลายปี จนเพิ่งทำเรื่องย้ายมาประจำที่นี่ไม่นาน เราสองคนพยายามตามหาเราอยู่น่ะ” หมวดยุทธพูดขึ้นบ้าง
“เ่อ่อ แล้วพี่สองคนตามหาพวกเราทำไมล่ะครับ” ผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่าแค่น้องชายของเพื่อนคนหนึ่งต้องตามหากันขนาดนั้นเลยหรือ
“มันเป็นสัญญา...สัญญาของลูกผู้ชาย” หมวดยุทธหน้าเริ่มเศร้าลง ก่อนที่จะเขยิบไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับผม ส่วนเสี่ยศักดิ์เลือกหาเก้าอี้นั่งตัวถัดไป
“ตอนนั้นพี่กับเจ้าเก้ง ดวลปืนกับผู้ก่อการร้าย ในโรงงานยาบ้า (สมัยนั้นเรียกยาม้าน่ะครับ จำเป็นต้องเขียนยาบ้า เพราะบางคนอาจจะไม่รู้จัก) พวกเราต่อสู้กันดุเดือด จนกระทั่งพี่เสียหลักถูกยิงที่ไหล่ซ้าย ล้มคว่ำไป จังหวะนั้นเจ้าเก้งคงเห็นว่าฝ่ายนั้นจะยิงพี่ซ้ำ เลยกระโดดเอาร่างเข้ามาบังพี่เอาไว้ พร้อมแลกกระสุนกับฝ่ายตรงข้าม ผลก็คือฝ่ายนู้นตายคาที่ แต่เจ้าเก้งก็....ก็รับกระสุนแทนพี่” หมวดยุทธหน้าเศร้าหนักว่าเดิม พร้อมก้มหน้าลง เอามือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดใบหน้าเอาไว้ เพื่อระงับอะไรบางอย่าง ตำรวจเขาคงจะไม่สะเทือนใจอะไรง่ายๆหรอกน่ะ เพราะต้องแสดงตัวว่าเข้มแข็งตลอดเวลา แกเงยหน้าขึ้น ขอบตาเริ่มรื้นๆนิดหนึ่ง แต่ใบหน้านั้นกับเรียบเฉย
“ก่อนตาย เจ้าเก้งมันขอร้องให้พี่ ดูแลและฝึกฝนน้องชายคนเดียวของมัน ให้เก่งเหมือนมัน.....” ตอนนี้หมวดยุทธหันหน้าไปทางอื่น ผมรู้ว่าแกคงจะสะเทือนใจ ก็เลยพยายามพูดนอกเรื่อง
“มีคนเล่าให้ผมฟัง เ่อ่อ เรื่องที่ผมตกน้ำตอนนั้น เขาเล่าว่าผมตายไปสองสามชั่วโมงใช่มั๊ยครับ แล้วกลับฟื้นขึ้นมาใหม่”
“ใช่ นี่คือสิ่งที่เจ้าเก้งห่วงนักหนา เพราะหมอบอกว่าหมอไม่แน่ใจว่าสมองของแกะ อาจจะได้รับการกระทบกระเทือน เมื่อฟื้นขึ้นมาอาจจะ...ไม่สมบูรณ์”
“แต่ผมก็ปกติดีนี่ครับ” ผมเถียงคอเป็นเอ็น...เอ๊ะ หรือว่าที่มันไม่ปกติก็คือ....เส้นทางที่ผมกำลังค้นพบอยู่ตอนนี้????????? แล้วใครล่ะที่ชักชวนให้ผมเดินเส้นทางสายนี้ ถ้าไม่ใช่....??????????
“อืม ก็ดีแล้ว เห็นบอกว่าต่อยมวยเก่งด้วยไม่ใช่หรือ เล่นเอาแชมป์มวยไทยพี่จ๋อยไปเลย” เสี่ยศักดิ์ลุกขึ้นมาโยกหัวผมเล่นด้วยความเอ็นดู แกคงไม่อยากให้ผมคุยเรื่องซีเรียสเท่าไหร่นัก
“เอายังงี้มั๊ย ไปอยู่ค่ายมวยกับพี่ พี่จะฝึกให้แกะเก่งมวยไทย เหมือนเจ้าเก้งพี่ชายของแกะเลย”
“ไ่ม่ได้ มึงอยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยรึไง กูจะฝึกน้องให้เป็นตำรวจเก่งๆเหมือนพี่มัน” เอาเข้าแล้ว พี่สองคนเริ่มไม่ลงรอยกันได้ไงเนี่ยะ แล้วพี่เก้งทำเรื่องอะไรเอาไว้ล่ะเนี่ยะ ชักเริ่มงงแล้วกู
“เฮ้ย กูก็ไม่ได้ซีเรียส อะไรขนาดนั้น มึงนี่ก็เอะอะไปได้ ต้องถามความสมัครใจของน้องเขาก่อนว่าอยากจะเป็นอะไร” เสี่ยศักดิ์อ่อนลง เมื่อเห็นหมวดท่าทางเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้
“แกะ พี่ขอเบอร์ที่บ้านหน่อยนะครับ พี่อยากคุยกับพ่อของแกะน่ะครับ” หมวดยุทธเปลี่ยนเรื่องโดยฉับพลัน
“เ่อ่อ พี่หมวดคงไม่ได้รายงานพ่อเรื่องนี้น่ะครับ ผมกลัวว่า...” ผมตกใจกลัวหมวดจะแจ้งพ่อที่ผมมีเรื่องกันคืนนี้
“เออน่ะ พี่จะปิดคดี ไม่มีหลักฐานใดๆ โอเคมั๊ย น้องรัก แต่พี่อยากจะเจอท่านน่ะครับ อยากคุยกับท่านที่พี่เคยรับปากกับท่านเอาไว้ เมื่อหลังงานศพเจ้าเก้ง”
ผมก็เลยให้เบอร์โทรที่บ้านไป สักครู่หมวดก็ต่อโทรศัพท์ คุยกันพักหนึ่ง แล้วเสี่ยศักดิ์ก็ขอคุยด้วยบ้างสลับกัน สักพักหนึ่งหมวดยุทธก็วางสายแล้วหันมาบอกผมว่า
“พรุ่งนี้ สิบโมงเช้า แกะพาพี่สองคนไปพบพ่อที่บ้านหน่อยน่ะครับ” หมวดยุทธบอกผมด้วยเสียงเรียบๆ
“แต่เอ๊ะ ใครเป็นคนเล่าเรื่องที่แกะตายแล้วฟื้นให้ฟัง เพราะพี่จำได้ว่าครอบครัวของแกะปิดเป็นความลับนี่” หมวดยุทธถามด้วยความสงสัย
“ก็พี่ดำไงครับ”
“อะไรน่ะ แกะ...เจอกับ...ดำ...แล้วเหรอ” หมวดยุทธถึงกับตกใจชงักงัน
No comments:
Post a Comment