บทที่ 42 " จากไป...ใจยังคิดถึง "

บทที่ 42 “ จากไป...ใจยังคิดถึง ”

ผมถึงกับชงักงัน ไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวยังไงดี คงจะไปนานกันจริงๆน่ะแหละ เพราะแต่ละคนกำลังวุ่นวายกับการตักอาหารกันยกใหญ่ บางส่วนก็กำลังรับประทานกันอย่าง เพลิดเพลิน ไอ้โจมึงอย่ามีพิรุธนะมึง

“โจ นี่พี่เอก พี่ชายเรา” คิดไม่ออก ก็แกล้งแนะนำพี่ชายที่รักก่อนก็แล้วกันว่ะ มึงไอ้แกะ เอาชื่อที่ทุกคนเรียกก็แล้วกัน ทางการดี ส่วนชื่อพี่ดำ กูขอสงวนลิขสิทธิ อิอิ

“สวัสดีครับพี่ พี่เล่นบอลเก่งจัง” แนะเข้าท่าแฮะมึง เออดีๆ รู้จักฝากเนื้อฝากตัวกับ เมียหลวงหน่อย อะอ้าว...ส่วนพี่โก้ มันรู้จักก่อนหน้านี้แล้วเลยไม่ต้องแนะนำอะไรอีก

“หวัดดี เ่อ่อ แล้วหายกันไปไหนมา พี่ตามหาตั้งนาน” พี่ชายที่รักอารมณ์ดีขึ้น ส่วนพี่โก้ยังวางหน้าเรียบเฉย

“พอดีโจเขาท้องเสียน่ะครับ ผมเลยพาไปเข้าห้องน้ำ แฮะ แฮะ ผมขอ
โทษน่ะครับ ที่ทำให้เป็นห่วง” กูก็ตอแหลสุดๆ เอาตัวรอดไว้ก่อนล่ะว่ะ นี่ถ้าเป็นที่บ้าน พ่อจะกระแซะพี่ชายที่รัก ให้อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ เลยทีเดียว

“อืม ถ้างั้นก็แล้วไป หิวกันรึยังล่ะ มา มาทานข้าวกัน” พี่ชายที่รักไม่ติดใจอะไร ก็แหม น้องชายที่รักแทบจะออดอ้อนขนาดนี้ ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป

พี่ชายที่รักยังมีแก่ใจ ไปตักอาหารเพิ่มมาอีกเผื่อไอ้โจด้วย น่ารักจริงๆ พี่ชายใครก็ไม่รู้ แต่จะว่าไป คิดอีกทีสามคนนี้ ก็เป็นเมียกูมาแล้วทั้งนั้นนี่หว่า ก๊ากกกกกกกกกกกกก ผมล่ะอดขำไม่ได้

“ขำอะไร แกะ มีอะไรให้น่าขำหรือ” แนะพี่โก้อยู่ดีๆ มาจับผิดกันได้

“ปะ เปล่าครับ คือผมมีความสุขน่ะครับ เออ โจอยากฝึกมวยมั๊ยล่ะ เดี๋ยวให้พี่โก้สอนให้” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง ต้องหาเรื่องที่พี่โก้เขามีความชำนาญมาคุยหน่อย ไม่งั้นแกจะหาเรื่องจับผิดอีก ทีตอนอยู่ขอบสนามบอลล่ะ ทีหนึ่งแล้ว แกเล่นจ้องมองไอ้โจไม่วางตาเลย ไม่รู้ว่าแกจะจับผิดอะไรไอ้โจได้รึเปล่า

“คิดว่าคงไม่ดีกว่า เราอยากให้นายสอนให้มากกว่า” อ้าว ไอ้เวรรรรรรรรรรรรรร นี่มึงส่อพิรุธน่ะเนี่ยะ

“เฮ้ย พี่โก้เนี่ยะเจ๋งสุดแล้ว ระดับเหรียญทอง เลยน่ะโว๊ย เราเองยังต้องฝึกกับแกเลย” ผมรีบพูดกลบเกลื่อน ไอ้โจตัวดี มึง...มึงจะทำให้เรื่องเลยเถิดน่ะมึง แต่จะว่าไปอีกที มันก็คงไม่รู้หรอกว่า ทั้งพี่โก้และพี่ชายที่รัก เป็นอย่างไร ก็ออกจะเถื่อนๆ แมนๆ กันขนาดนี้ กรรม....

“ไม่เป็นไรหรอก แกะ พอดีพี่เองก็เลือกคนที่จะฝึกกับพี่เหมือนกัน” แนะ เอาเข้าไป เมียคนที่สองกับเมียคนที่สาม เริ่มไม่ลงรอยกัน มีใครช่วยไอ้แกะ ทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย กลุ้มจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

“อ้าว แกะทานไก่เยอะๆ จะได้มีแรงซ้อม” อ้าว พี่ชายที่รัก ก็อีกคน เอาอกเอาใจน้องชายที่รัก โดยการตักน่องไก่ทอดมาให้ แถมบอกมีแรงซ้อมนี่ ซ้อมอะไรหว่า หุหุ ไม่อยากคิด สงสัยคืนนี้ มีสิทธิ์เสียวววววววววววว

พวกเราทานข้าวกันไปเรื่อยๆ สักพัก พี่ชายที่รักถูกดึงตัวไปอยู่กับทีมนักบอล เพราะต้องอยู่ต้อนรับทีมต่างโรงเรียน โดยไอ้จุ๊และไอ้ม้วนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย ส่วนไอ้ซอกับทีมนักบาส ก็พากันไปต้อนรับขับสู้ทีมคู่แข่งของตนเองเช่นกัน โต๊ะผมเอง ไอ้อ้วนก็นำทีมนักวอลเลย์ทั้งทีมโรงเรียนผมและทีมโรงเรียนไอ้โจเข้ามาสมทบ ส่วนพี่โก้ อาจารย์เสถียรเรียกตัวไปดูแลงานบนเวที

ผมพยายามสังเกตท่าทีของเพื่อนๆไอ้โจ ว่าพวกมันจะรู้มั๊ยว่าไอ้โจเป็น... แต่ไม่มีวี่แววแฮะ พวกมันยังแซวไอ้โจเรื่องสาวๆของมันอยู่เลย สงสัยจะเนื้อหอมเหมือนกันน่ะเมียกู ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก จริงๆแล้วไอ้โจมันก็ดูแมนดี ผมคงไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเป็น...ถ้ามันไม่ถูกผมเสียบสะก่อน แต่ก็ดีแล้ว เรื่องจะได้ง่ายเข้า แบบนี้คบกันต่อไปได้น่ะมึง ไอ้โจ อิอิ ...

สเป็คผมนี่จะต้องดูแมนๆไปเลยและยอมให้ผมเสียบด้วย จะว่าไปแล้วทั้งตัวผมและพี่ชายที่รักไม่ชอบให้เสียบหรอก แต่ที่ยอมกันและกันได้ ...เพราะความรัก...ไงครับผม เคยมีผู้ชายที่ตอนแรกดูแมนๆ มาชอบหลายคน แต่พอจับอาการออกสาวได้ แม้เพียงนิดเดียว ผมก็จะไม่สนใจเลย ไม่ใช่รังเกียจน่ะครับ...เราเป็นเพื่อนกันได้...เพียงแต่ผมนึกสงสารมากกว่า ถ้าจะว่าไปแล้วถ้าจะฟันพวกออกสาวแบบนี้ ไปฟันหญิงแท้ไม่ดีกว่าหรือครับ (แฟนคลับท่านใด ที่ออกสาวอย่าโกรธ แกะดำน่ะคร๊าบบบบบบบบบบบ นาน่ะ...บอกแล้วไง เราเป็นเพื่อนกันได้ จริงมั๊ยครับ)

งานบนเวทีเริ่มขึ้น พี่ชายที่รักขึ้นไปรับถ้วยรางวัลชนะเลิศมาครอบครองด้วยความภาคภูมิใจ พร้อมกันนี้ พี่ชายที่รักได้ตำแหน่งดาวซัลโวด้วย ผมล่ะปลื้มพี่ชายที่รักสุดๆ สงสัยคืนนี้จะต้องให้รางวัลสะแล้ว เจ็บตรูดอีกแน่กูงานนี้ อิอิ จากนั้นอาจารย์ ก็เริ่มให้มีการแสดงดนตรี พวกเราก็ออกไปเต้นกัน มันส์สุดๆ.....

งานเลิกประมาณสามทุ่ม ไอ้โจมันไม่อยากกลับ สงสัยติดใจรสสวาทของผมเข้าแล้ว มันทำเป็นอ้อยอิ่ง จนผมต้องยอมไปส่งมันที่รถ

“แกะ นี่ที่อยู่เราน่ะ ไปหาเราได้ทุกเมื่อ ทั้งที่บ้านและที่โรงเรียน” มันยื่นกระดาษจดที่อยู่มาให้ พร้อมทำหน้าเศร้าๆ ผมล่ะสงสารมันจัง อยากจะกอดให้กำลังใจมันหน่อย แต่ก็อายเพื่อนๆมัน ที่จ้องเขม็งอยู่

“แล้วเราจะหาโอกาสไปเยี่ยมน่ะ เดินทางปลอดภัยล่ะ” เอ ทำใมผมถึงรู้สึกใจหายว่ะเนี่ยะ หรือว่าหลงไหลมันเข้าให้แล้ว....มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ขอบตาเริ่มแดง

“แล้วเราจะมีโอกาสเจอกันอีกมั๊ยอ่ะ” มันพูดออดอ้อน... ผมกลัวมันจะร้องไห้ เลยรีบกระซิบที่ข้างหูมันเบาๆ

“ขอบใจ เรื่องวันนี้น่ะ เรามีความสุขมาก เราจะไม่ลืมมิตรภาพในวันนี้” ดูเหมือนมันจะยิ้มออก พยายามที่จะไม่ให้น้ำตาของมันไหลออกมา อะไรว่ะมึงดูแมนทั้งแท่ง จะจากผัวทั้งทีทำเป็นขี้แยไปได้

“สั่งเสียกันเสร็จรึยังคร๊าบ พ่อพระเอกเกาหลี รถจะออกแล้ว” เสียงเพื่อนๆมันตะโกนแซวดังลั่น ไอ้โจเหมือนอยากจะให้ผมกอด แต่กูทำม่ายด้ายยยยยยยยยยยย อายคนเขา พี่ชายที่รักของกูก็กำลังสตาร์ทมอเตอร์ไซค์รอกูอยู่ เหมือนกัน เอาล่ะ มึง ไอ้โจไม่ต้องซึ้งมาก... ผมเลยจับมือมันแน่น

“โชคดีน่ะ หวังว่าคงได้เจอกันอีก” ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ มันก็เลยจำใจ เดินจากไปขึ้นรถบัสด้วยความหงอยเหงา ผมโบกมือให้มัน... มันมองผมทางหน้าต่างจนกระทั่งรถเคลื่อนตัวออกไปจนลับตา

“ดูท่าจะอาลัยอาวรณ์ เพื่อนใหม่จังเลยนะ่ำ ” เสียงพี่ชายทีรักดังขึ้นข้างๆหู